Het zal nooit genoeg zijn

 

Wil je gelijk hebben of gelukkig zijn. Eigenlijk wil ik beide. Want, kan ik zonder het één met het ander gelukkig zijn? Gelijk hebben we al lang, waarom voelt het dan toch niet zo. Ik moet leren hiermee te leven. Ik moet leren niet meer te willen bewijzen, mijn lichaam bewijst me elke dag wat me is overkomen, is dit niet genoeg? Als mijn lichaam dit elke dag inzet om me te overtuigen dan moet ik misschien nog dieper gaan in het loslaten van deze overtuigingen. Zou dit mijn heling zijn; loslaten, om overtuigd te zijn zodat mijn lichaam het niet meer aan mij hoeft te bewijzen. Ik weet niet of ik het kan, ik weet het op dit moment echt niet. Ik denk dat ik zonder dat ik het iemand vertel nog een keer terug in de tijd wil gaan, nog een keer beelden wil gaan krijgen, het voor de zoveelste keer nog een keer wil gaan voelen Zou ik dan in de overtuiging kunnen gaan leven dat ik kan loslaten. Ach, ik houd me voor de gek. Het zal nooit genoeg zijn. Ik moet kiezen voor gelukkig zijn anders zal ik nooit verder kunnen want mijn vader gaat nooit bekennen. Volle kracht vooruit, makkelijker gezegd dan gedaan maar het leven is niet makkelijk dat weet ik maar al te goed. Ik ga mijn lessen weer leren en dan zal ik elke keer weer beamen dat ik vol van kracht ben, en ik vooruit kom; volle kracht vooruit.

Mijn, ons verhaal staat niet op zichzelf. Ik herken zoveel van anderen die hierover schrijven en in hun zoektocht ook hun honger naar bewijzen niet kunnen stillen. Ook zij hebben de beelden zo ver weg gestopt en weten daardoor niet wat hen is overkomen maar de sterke lichamelijke reacties, elke keer weer, willen iets vertellen. Ook bij hen heeft de dader vaak niet bekend en zou het bewijs vanuit je herbeleving onvoldoende zijn. Misschien als ik schrijf over een kind dat zich realiseert dat hij geadopteerd is, zijn weg naar zijn roots wil vinden zodat hij thuis kan komen in zichzelf, je hierbij een voorstelling kan maken. Voor ons geldt het niet anders, je weet niet uit welke wereld je komt en dan ben je niet compleet. Ben je afgestaan omdat je ouders niet van je hielden? Ben je afgestaan vanwege armoede? Waarom wilde je ouders je niet hebben? Wat heeft de dader precies gedaan wat elke keer zoveel heftige reacties teweegbrengt? Waarom heeft niemand het gezien? Waarom heeft niemand iets gedaan? Waarom is je zoveel geweld aangedaan? Was er alleen lust voor jou of ook een houden van? Wat zeker niet onderschat mag worden is: als het een van de ouders betreft: hoeveel je op deze persoon, die je nooit in je waarde heeft gelaten, lijkt? Die je pijn heeft kunnen doen en je voor het leven heeft beschadigd. Kun je je nu misschien voorstellen waarom slachtoffers doorgaan om overal antwoorden op de vinden om ooit een keer compleet te zijn?